اشعار

غبــار مقــدم تو، تــوتیــای چـشــمــانم            ز هجــر تو شده ابری هــوای چشمانم

سحر که سفرۀ دل وا کنم به راز و نیاز            فقط وصــال تو باشد دعــای چشــمانم

اگر که بغض گلویم کمی ترک بخورد            پر از ستاره شود این فضای چـشـمانم

تمام عــالــم هستی، غــریب در نظـرم            فقــط فــراق تو شد آشنــای چــشــمانم

دو دیده ام شده تاریک در حجـاب گناه            نگــاه مهــرِ تو بــاشد ضیــای چشمانم

نظر به روی تو آداب و سعیِ خود دارد            سرت چو مروه و پایت صفای چشمانم

به غیر دامن خیسم ز قطره قطرۀ اشک            کــســی دگر نشنیده صــدای چشــمانـم

قسم به فاطمه داغی به سیــنه دارم من            به دل هوای بقیــع و مــدیــنه دارم من

تو جان جــهــانـی فــدایـت شــوم            تو بهتــر ز جـانی فــدایـت شــوم

نه ماهی نه مهری به رویت قـسم            بــه از این و آنــی فــدایـت شــوم

دلم را که چون سایه دنبال توست            کجــا میـکـشـانــی؟ فــدایـت شــوم

چه کـردم؟ گنــاهم چه بوده؟ چـرا            ز چـشـمـم نهــانی فــدایـت شــوم

قـلم را شکـسـتـم؛ دهــان دوخـتــم            تو فــوق بـیــانــی فــدایـت شــوم

قــدِ ســرو و ســروِ قــد تو کـجــا            تو ســرو روانــی فــدایـت شــوم

چه کــم گــردد از تو مرا هم اگر            کنــارت نــشــانـی فــدایـت شــوم

الا ای تــمــام جــهــان از تو پُــر            کجــای جــهــانـی؟ فـدایـت شــوم

خیــال تو دل را صفــا مــی دهـد            ز بس مهــربــانی فــدایـت شــوم

عجب نیست از شهـد وصلت اگـر            مرا هــم چــشـانی فــدایـت شــوم

از آن رو نهــانی که می بـیـنـمت            به هـر جا عیــانی فــدایـت شــوم

چه پیدا چه پنهان به هر جا روی            امــام زمــــانــــی فــدایـت شــوم

نه تها به «میثم» به خَـلق جهانی            تو کـهـف امــانــی فــدایت شــوم

مهر خوبان دل و دین از همه بی پروا برد            رخ  شطرنج  نبرد  آنچه رخ  زیبا برد

تو مپندار که مجنون سر خود مجنون گشت            از سمک تا به سهــایش کشش لیـلا برد

من به سر چشمه خورشید نه خود بردم راه            ذرّه ای بــودم و مهــر تو مرا بــالا برد

من خسی بی سرو پایم که به سیل افتادم            او که می رفت مرا هم به دل دریـا برد

جام صهبا به کجا بود مگر دست که بود            که در این بـزم بگردید و دل شیــدا برد

خم ابروی تو بود و کف مینـوی تو بود            که به یک جلوه ز من نام و نشان یک جا برد

خودت آموختیم مهر و خودت سوخـتـیم            با بر افروخته رویی که قرار از ما برد

همه یــاران به ســر راه تو بودیــم ولی            خــم ابـروت مرا دید و ز من یغــما برد

همه دلبــاخته بودیم و هراسان که غمت            همه را پشت سر انـداخت، مرا تنها برد

هــزار مــرتبه جــانـم بگیر و جانم ده            سپس کرم کن و یک لحظه رو نشانم ده
به زیر خاک قدم های خویش خاکم کن            غبــاری از سر کویت به ارمغــانم ده

ز خشک سالی اشکم نمانده برگ و بری            کــرامتی کن و اشکی به دیدگــانــم ده
ز کوی خویش جوابم مکن، بیا و مرا            سگی حساب کن و مشتی استخوانم ده
به زیر کــوه فــراق تو تا علــم گـردم            میــان ســرو قــدان، قــامت کـمانم ده
بسوز، حـنجـره ام را به آتش جگــرم            خــروش نــالۀ یا صاحب الــزّمـانم ده
به چـشـمـۀ ظـلماتــم نـیــاز نیست بیــا            شهید خویش کن و عمــر جــاودانـم ده
سرور و غم چه تفاوت کند حکیم تویی            همــان که هست قبــول درت همانم ده
شرار نالۀ دل بغض شد به حنجـره ام            بیــا و گــوش به الــغـوث، الامـانـم ده
مرا تخلص میثــم به نظم کـافی نیست            زبـان مـیــثــمـی ام آرزوست؛ آنــم ده

چو دیــدنــد در لــوح خلـقت دلــم را            ســرشتـند بــا آب رحــمت گــلــم را

بــهــایــی نــدارم ولــی یــار، فــردا            گــران می خــرد اشگ ناقــابلــم را

هنــوز این تن خاکی ام بود، خــاکی            که ســوزانــد داغ مـحــبّــت دلــم را

بدن خستــه و بار سنگـین و ره دور            مگر اشــگ، آسان کند مشکــلــم را

بسوز ای دل امشب بسوز ای دل امشب            بسوز و بســوزان همه حــاصلــم را

ببــارید ای چــشــم ها بلــکــه امشب           حسیــنی کــنــید این دل غــالــفــم را

چنان غــرق سازید در بحــر اشکــم           که در مـوج آن گُــم کنــد ساحــلم را

دلــم محمــل و من اسیــرش نــدانــم           کجــا می برد ســاربــان محـملــم را

درآ «میثم» از منــزل تن پس آن گه           بـگــو یــافــتــم، یــافـتــم مـنــزلـم را

در شب تو روشنــايي اگــر يافتي بگــو            در غصــه آشنــايــي اگــر يــافتي بگـو
« در بزم ما اشاره کم از قيل و قال نيست »           از مــا تو هوي و هايي اگــر ياقتي بگو

خير کثير حضرت زهـراي اطهر است            بــر جــودش انتهــاي اگــر يافــتي بگو
جز ذکر يا علي که به درد دلت دواست            بــر درد خود دوايــي اگــر يــافتي بگو
دينم حسين و کــرب وبلا قبله من است            در گـفـتــه ام خــطايــي اگـر يافتي بگو
بهتر ز جـنـت است عــزا خـانه حسيـن            بهتــر ز روضـه جـايي اگر يافــتي بگو
در محفــلي که ذکر اباالفضل مـي شـود           آثــار بــي وفــايــي اگــر يــافـتـي بگــو
هر جا که صحبت از حـرم کـربلا شود           از کعـبــه خود نمايــي اگر يـافتي بگــو
وقتي که زائــر حــرم عشـق مي شـوي           کــاري به جــز گــدايي اگر يافـتي بگـو
جز با ظهور يوسف زهرا در اين زمان           از قيــد غــم رهــايي اگــر يـافتي بگــو
جز ذکــر دلــربـايي يا صاحب الــزمان           ذکــر گــره گــشايي اگــر يــافـتي بگــو
اي دل بخوان دعاي فرج را و بعد از آن           بهتــر از اين دعــايي اگر يــافـتي بگــو

اي شده مجــنــون تو بــسيــار هـا            عــارف و ديــوانه و هــوشيار ها
ما هــمـه محتــاج نــگــاه تــوأيــم            اي نظــرت بــرده دل از يــارهــا

بي توغزل نيست غزل شعر نيست            نـقـش بــود بــر در و ديــوار هــا
اي دلــت از آيــنــه هــا پــاکــتــر            ســيــنــۀ تـو مــخــزن اســرار ها
تا نکــني بــاز تو لــبــهــاي خـود            وا نشــود يــک گــره از کــارهــا
يــاد تــــو آرامــش دلــهــاي مــــا            نــام تو شـيــريــنــي گــفــتــارهــا
مــا کـه نــديــديــم گــل روي تــو            هرچه که گــشتيــم به گــلـزار ها
ايــن دل غــمــديــده نــدارد دگــر            طــاقــت خــنــديــدن اغــيــارهــا
ما به زبان چشــم به راهت شديم            کــاش عيــان بــود به کــردارهــا
ما کـه گــرفــتــار فــراق تــوأيــم           مرحــمتــي کــن به گــرفـتــار ها
اي گــل اگــر ريخته ايم از گــنـه           بر ســر راه تــو بــسـي خــارهــا
دست بکــش بر ســر ما بـاز هــم           گــرچــه شــکــسـتـيـم دلت بـارها
ما که شديم از غــم تو سينه چاک           اي پســر فــاطمــه روحي فــداک

درد دلم دوا شود به لطف صاحب الزمان      گره ز کار وا شود به لطف صاحب الزمان
اگر ملول و خسته ام اگر که دل شکسته ام      دلم ز غم رها شود به لطف صاحب الزمان

خدا به يُمن او به ما روزي خود عطا کند      دفع بـلا ز ما شـود به لطف صاحب الزمان
اوست معــزالاوليــا رمــز اجــابت دعــا       مسِ دلـم طلا شود به لطف صاحب الزمان
اگر به من نظر کند شام غــمم سحـر کند       حاجت دل روا شود به لطف صاحب الزمان
ذره اگر که آفتاب شود به لطف بوتـراب       خاک چو کيميا شود به لطف صاحب الزمان
هرکه شود به شور وشين سينه زن غم حسين         زائر کــربــلا شود به لطف صاحب الزمان

دل را ز بی خودی سر از خود رمیدن است           جان را هــوای از قفس تن پـریدن است

از بیم مرگ نیست که سرداده ام فـغــان           بانگ جرس زشوق به منزل رسیدن است

دستم نمی رسد که دل از سیــنــه برکنم           باری عـلاج شکر گـریبان دریدن است

شامم سیه تر است ز گیسوی ســرکشت           خورشید من برآی که وقت دمیدن است

ســوی تو ای خلاصه گــلــزار زنــدگی           مــرغ نگه در آرزوی پـر کشیدن است

بگــرفته آب و رنگ ز فیض حضور تو           هر گل در این چمن که سزاوار دیدن است

با اهــل درد شــرح غــم خود نـمی کنم           تــقــدیــر قــصۀ دل من نــاشنیـدن است

آن را که لب به جــام هــوس کـرد آشنا           روزی (امین) سزا لب حسرت گزیدن است

ترسم آخر که شب هجـر به پایـان نـرسد           روز وصلت به من بی سر و سامان نرسد

هر چه از آتش دل، سوزم و فـریـاد کنم           کس به داد منِ غمـدیــدۀ نـالان نــرســد

دوش گفتم غـم دل را به طبیبـی، گـفـتـا:            دردعشق است، یقین دان که به درمان نرسد

دل دیوانۀ ما، گشته چه خوش جای گزین           شانه ای کاش بر آن زلف پریشان نرسد

گو به یعـقوب، تو را صبـر فـراوان باید          یوسف گمشده ات زود  به کـنعـان نرسد

خاطــرخـضر چه جمع است یقین میداند          که سکنـدر به لب چشمۀ حــیـوان نـرسد

آنچنان تیـز رود مرکب عـمـر تو نصیـر         که به گـرد سُـم آن بـرق شتــابـان نـرسد

به سر آمد شب هجران و سحر نزدیک است          صبرکن، صبر که هنگام ظفر نزدیک ست

رحمى اى باد خزان! کز اثر همّت اشک          نو نهالى که نشاندم، به ثـمر نزدیک ست

هـمه را در رخ یـاران، نـگـران مى ‏بینم          مگر این قافـله را وقت سفر نزدیک ست

وقت آن است که همت طلبیم از در دوست          که بس از قافله دوریم، خطر نزدیک ست

گرچـه دور است ره  کعبۀ مقصـود، ولى          آزمـودیم که بر اهــل نـظـر نـزدیک ست

نـالـه ‏هاى جرس قافله پُـر شور شده است          همسفر! کعبۀ مقصود مگر نزدیک ست؟

هست تا گوهر دین در صدف غیـب نهان          صـدف چـشم‏ تر ما به گـهـر نزدیک ست

گفتم: ازهجـر رخت جان به لب آمد، گفتا          نالـۀ سوخته جـانان به اثـر نــزدیـک ست

پـر و  بال من و پروانه بسوزید چو شمع          که سرآمد شب هجران و سحر نزدیک ست

کسی مسیـر خــدا را به من نشان بــدهد           دل ســیـاه مـرا دسـت آســمــان بــدهــد

درون پــیـلۀ ســر در گـمی اســیــرم آه!           کــسی برای پریــدن به من تــوان بدهد

به دشت خیره شدم تا مگر که قـاصدکی           نشــانه ای به من از یــار مهـربان بدهد

و کاش طعــم غـزل های نـاســرودۀ من           بهــار شعـــر مرا شـور ناگـهــان بدهد!

هزار بیت به وصفش قصیده می خـوانم           اگر که بغض گلــو گیــر من امان بدهد

مـن از حــکـایت آشــفــتـگــی پُـرم امــا           کجـاست او که مـرا جــرأت بیان بدهد؟

همیشه منتظرم تا عزیــز خوش خبــری           خــبـر ز آمــدن او؛ دوان دوان بــدهــد

چه سرد مرده ام اینجا کجاست دستی که           به بنــد بنــد وجـودم دوباره جان بدهد؟

دردِ فــراقِ یـوسـف زهـرا شـدیــد شـد            یعقوب روزگار دو چشمش سپــیـد شد

امــیـــد انــتــظـــار دل نـا امــیـــدهـــا            امــیـد هـم ز آمـدنــت نــا امــیـــد شــد

از عشق ناله خیزد و ازهجر درد وغم            غــم نــاله می کند که فــراقت مدید شد

بزم وصال می طلبد جان ز عــاشقـان            خوشبخت آن که در ره جانان شهید شد

در پیــشگـاه یـوسف زیـبای فـاطــمــه            صدها هـزار یـوسف مصری عبید شد

از کثــرت گنـاه و خطاهای بی شمــار           راه وصـال من به سـرایت  بـعیــد شد

تا شد غلام حلقه به گوش تو هــاشمی            دنیــا و آخـرت به حقــیـقـت سعیـد شد

بی روی تو ای گل نبود خــارتر از من           در دام غـمـت نیست گـرفتــار تر از من

گفتند تو بـر عبــد خطا کــار دهــی راه           امـروز کسی نیـست خطاکـار تر از من

با کـوه گـنـاهــم اگــر امــروز پـسـنــدی           فــردا نتــوان یافت سبک بـار تر از من

سنگــم بــزن و بــاز دعـا کــن که نباشد           در بــیــن مــحــبّـان، وفــادارتــر از مـن

جانــم به لب آمد بگــشا دیــده که نَـبــود           بی نــرگس بیـمــار تو بـیـمار تر از من

جـز این دل آتـش زده و دیــده خـونـیــن           کس نیست پـریشان تر و بـیدارتر از من

برخیز و برافروز و بســوزان که نباشد           در سـوختــن امــروز سـزاوراتر از من

درهجر تو دانی که من و دل به چه حالیم           من زارتـرم از دل و دل زارتــر از من

گیــرم که همه خلق جهان یــار شـونــدم           بی تو نبود بی کس و بی یـار تر از من

من«میثم» بی یارم و تو، یـار من استی           من خار و تو برمن شده غمخوار تر ازمن

دلـتـنـگی مـرا به تـمـاشـا گـذاشتــه است           اشكی كه روی گونۀ من  پا گذاشته است

هــمـزاد با تــمـامی تــنهـایـی مـن اسـت           مردی كه سر به دامن صحرا گذاشته است

این كیست این كه غربت چشمان خویش را؟           در كولـه‌بـار خستگی‌ام جـا گذاشته است

این كیست این كه این همه دل‌های تشنه را؟           در خشك سال عـاطفه تنها گـذاشته است

خورشید چشم اوست كه هر روز هفته را           چـشم انتظارمشـرق فـردا گــذاشته است

کعبه زیباست به شرطی که تو در کعبه درآیی           به حـرم تکیه نهی روی به عالم بنمایی

دیده بر گـل ننهم تـا گـل روی تو ببـینم           دل به عالم ندهم تا تو ز من دل بربایی

حجرالاسود و حجر و حرم و مروه و مسعا           همه چـشمند نگـارا که تو از راه بیـایی

حاجی آنست که مُحرم شود و دور تو گردد          زائر آن ست که یکدم تو به او رخ بنمایی

خواستم تا که دعایی بکنم بهر ظهـورت          چه دعایی بکنم یوسف زهرا تو دعـایی

مردم دیده  به هـر ســو نگـرانـند هـنوز           چشم در راه تو، صاحب نظـرانند هنوز

لاله ‏ها، شعله‏ کش از سینۀ داغند به دشت           در غمت، هـم‏دم آتش‏ جـگـرانـنــد هنوز

از سـراپـردۀ  غیبت خبرى بـاز فـرست           که خبــر یـافتگـان، بى‌خبــرانند هـنـوز!

آتشى  را بـزن؛ آبى به رخ ســوختگـان           که صدف ‏سوز جهان، بد گهرانند هنـوز

پــرده ‏بـردار! که بیگــانه نبیند آن روى           غـافل ازآینــه، این بى‏ بصرانــنـد هنـوز

ره‏ روان در سفـر بادیه، حیــران تــوأند           با تو آن عهـد که بستـنـد، بر آنـنـد هنوز

ذرّه‏ ها در طلب طلعت رویت، با مـهـر           هم‏چنان تـاختــه چون نو سفــرانند هنوز

سـحـر آموختگــانـند، که با رایت صبح            مشعـل‏ افروز شب بى ‏سحـرانـند هنــوز

طاقت از دست شد،اى مردمک دیده !دمى           پرده بگشـاى! که مردم نگــرانند هنــوز

این جــا کسی بــرای تو جـا وا نمی کنـد          این خــاک احــتـرام به دریـا نـمی کــنـد

شهر پُر از هوی، نفســم را گـرفته است          این جــا کـسی هــوای مسیـحــا نمی کند

دنیا مرا برای خودش خواست ای رفیق          شــیطــان که فکــر آدم و حـوا نمی کند

پای تو کم کسی زخودش دست شسته است          این جــا کسی مسافـرت از ما  نمی کند

نامت برای رفع بــلا روی تــاقچه است          ورنــه کـسـی نـگـاه بـه آقــا نمــی کــند

از سیـر چــشم های تو فیضی نمی بـرد          قـومــی کــه میــل عـالـم بــالا نـمی کند

شب های عـاشقان چقــدرطول می کشد          ما را جــدا ز خــود شب یــلـدا نمی کند

خون میخوریم و شکر خداوند می کنیـم          با مــا فـراق بهتــر از این تـا نمــی کند

ای جان ما فدای تو یا فــارس الحجاز!            ای دیــده جای پای تو یا فارس الحجاز

در کـام مـرگ نــاز به آب بــقـا کــنــم            میــرم اگر برای تو یـا فــارس الحجاز

دنیا در انتظار و جهان گوش سر به سر            تـا بشنــود نـدای تو یا فــارس الحجــاز

تو فارس الحجاز و حجاز تو چشم ماست            گـردون بوَد سرای تو یا فارس الحجاز

کی میشود که ازحرم آید به گوش خلق            آوای دلـربــای تو یا فــارس الحجــاز؟

بــاز آ که بـشنــویــم سـرود وصـال را            با لحـن جان فـزای تو یا فارس الحجاز

پا در رکاب کن که کند شیعه رهبــری            در ســایــۀ لـوای تو یا فــارس الحـجاز

بازآ که باز چـاک شود قــلب رود نیـل            با معجــز عصای تو با فــارس الحجاز

جای تو خالی است و همه عالم است پُر            از کثــرت عطــای تو یا فارس الحجاز

«میثم» دعــا بـرای ظهـور تـو می‌کند            در ســایــۀ دعــای تو یـا فارس الحجاز

چشمــم به انتـظـار تو تـر شد نیــامدی            اشكــم شبـیـه خـون جگـر شــد نیامدی

گفتم غـروب جمعه تو از راه میـرسی            عـمــرم در این قـرار به سرشد نیامدی

تا خواستم به جـادۀ  وصل تو رو كـنم            غــفـلت مرا رفــیــق سـفـر شد نیـامدی

درمسجدیم و طاعت این ماه شغل ماست            بـی قــبله هر نمـاز به ســر شد نیامدی

این نفس بد مرام مرا خوار و زار كرد            روز و شبــم به لــغـو سپـر شد نیامدی

رسوایی گدای تو از حـد گــذشته است           عــمرم به هـر گــنـاه هـدر شــد نیامدی

از ما گناه سـر زد و تو شــاهدش شدی           دیـدی دلــم به راه دگــر شــد نیــامــدی

خسران زده كسی ست كه ازیارغافل است           بـی تــو دعـا بـدون اثـر شــد نیــامــدی

از ما كه منـفـعـت نــرسیــده برای تـو           هر چه ز ما رسیــده ضـرر شد نیامدی

گـفـتـیــم لا اقـل سر افـطـار مـی رسی            دیـده به راه مانــد و سحــر شـد نیامدی